Rozdział Dwudziesty Drugi.

Zapraszam.

*Rana*

*Nadal jest ten sam dzień,

tzn. wieczór, jaki był w poprzednim

rozdziale*

Resztę wieczoru spędziliśmy z Marcelem na omawianiu wszystkich "za" i "przeciw", w sprawie castingu. Ostatecznie, czyli po jakiś dwóch godzinach rozmowy ustaliliśmy, że pójdę z nim. Cyfry zegarka elektronicznego wskazywały godzinę dwudziestą drugą, gdy chłopak postanowił wrócić do domu. Pożegnałam się z nim jedynie przytuleniem i życzeniem dobrej nocy. Przekręciłam zamek w drzwiach, dobrze wiedząc o tym, że wszyscy są w łóżkach. Odsuwając delikatnie żaluzję, sprawdziłam obecność Beau'a. Siedział w samochodzie, jedząc jakiegoś fast - food'a. Może powinnam mu zanieść coś lepszego?

Nie myślałam nad tym długo, tylko popędziłam do kuchni, by przygotować kilkanaście kanapek. Nie mam pojęcia jak wytłumaczę mamie, iż taka ilość chleba znikła, ale raz się żyje.

Z zapakowaną, papierową torbą oraz butelką napoju, ruszyłam w stronę Brooks'a. Gdy zapukałam w jego szybę, ten się uśmiechnął. 

- Pomyślałam, że przyda ci się coś lepszego, niż te puste jedzenie. - Powiedziałam wręczając mu torbę. Zdziwiony odebrał ode mnie podarunek

- Wielkie dzięki. - Ugryzł kawałek jednej z porcji. - Cholera, smakują jak kanapki mojej mamy. Dawno ich nie jadłem.

W głowie pojawiło się wiele myśli o ich matce. Jaka jest, jak wygląda, czy nadal żyje. Wszystkie jednak mogły się okazać być w czasie przeszłym, więc wolałam nie zaczynać tematu, możliwe że, bolesnego.

- Podwieziesz mnie? - Ledwo powstrzymywałam śmiech, podczas konsumowania posiłku przez Beau'a. 

- Gdzie? - Popatrzył na mnie jak na idiotkę. No tak, kto po godzinie policyjnej, gdziekolwiek się wybiera? Rana Higgins.

- Do Matta, to pilne. - Chłopak przeżuł do końca, po czym odstawił resztę.

- Rana, posłuchaj. Nie wkręcaj się aż tak w sprawy gangu. Musisz normalnie funkcjonować, jeść, pić, oddychać, spać, uczyć się. - Westchnął, patrząc na mnie. - Ale skoro już, to wsiadaj.

Uśmiechnęłam się, kierując na drugą stronę pojazdu. Wsiadłam do środka, zapięłam pas, rozpoczynając rozmowę z kierowcą.

***

- Nie mam zamiaru zapłacić ci za coś, co spieprzyłeś! Miałeś załatwić tylko fałszywki, nic więcej! - Krzyczał Matt do telefonu, gdy tylko weszliśmy do środka. Zdziwiłam się, lecz wolałam nie interweniować. Sądzę, że jeśli opowiem mu o sytuacji z dnia dzisiejszego, to podniesie to jego nerwy jeszcze bardziej. Spojrzałam na Jamesa, podchodząc do niego bliżej.

- Temu co jest? - Zajęłam miejsce na krześle obok, zaczynając się kręcić.

- Jest taki od rana. Ciągle gdzieś dzwoni, opieprza osobę po drugiej stronie, rzuca czymś, tak w kółko. - Z Yammouni'm zaprzyjaźniłam się od razu, po pierwszej rozmowie. Był wyluzowany, żartował z wielu rzeczy, ale potrafił zachować powagę, gdy musiał. Wiele mi opowiedział o swoim życiu, związanym z gangiem i tym normalnym, oraz powody, dla których opuścił rodzinną Australię na rzecz przyjaciół. Sam mówił, że wie o tym, jakie to trudne odnaleźć się we wszystkich sprawach, o których wcześniej się nie wie, bo jakiś czas temu on też przez to przechodził. - A poza tym, dowiedział się, że kumpel, u którego miał załatwiony nocleg wyprowadza się ze Stanów.

- Jasna cholera, mam wszystkiego dosyć! - Matt opadł na sofę zdenerwowany, ale nie dziwię mu się, każdy przeżywa nerwowy okres w swoim życiu.

- Hej Matty? - Ze zdenerwowania przygryzłam wargę.

- Taa? - Skierował swój zmęczony wzrok na mnie.

- Czy... czy Beau ci mówił? - Słowa wypłynęły z moich ust.

- O sytuacji w szpitalu? Tak, mówił. - Moje ręce zaczęły się trząść. - Chodź tu.

Przeniosłam się z krzesła, siadając obok chłopaka. Przykryłam nas kocem, ponieważ temperatura w pomieszczeniu, była nie najwyższa. Od kiedy Steven został postrzelony, zbliżyliśmy się do siebie, lecz nie tylko. Nasze relacje po prostu wzrosły na wyższy poziom.

Dowiedziałam się mnóstwa rzeczy, na przykład, że Hope od początku wiedziała o wszystkim. Byłam na nią zła, choć to już przeszło. Nie umiem się na nią długo gniewać.

Objął mnie ramieniem, po czym rozpoczął monolog.

- To było twoje pierwsze takie spotkanie z nim, nie licząc tego w uliczce. Przepraszam za to, że nie było mnie z tobą. Wiesz już, dlaczego ci to zaproponowałem? Żebyś nigdy więcej się z nim nie spotkała. Ty, Hope i Victor wyjedziecie, Marcel pójdzie na casting, a my zajmiemy się unicestwieniem Dylana. 

- Nie przepraszaj, nie masz za co. Ile będzie trwał ten cały wyjazd? Nie wiem, co powiedzieć rodzicom. - Nim się obejrzałam, James i Brooks wrócili, zasiadając na poprzednich miejscach.

- Myślę, że..

W jednej chwili usłyszeliśmy huk, zaraz po tym, rozbijające się szkło. Jedna z większych szyb została wybita, odłamki leżały wszędzie. Przedmiotem, które spowodowało wypadek, był kamień owinięty papierem. Jako pierwsza otrzęsłam się, podniosłam go, po chwili odczepiając kartkę.

- Zapamiętaj, zawsze jestem krok przed tobą. Twoje piekło, to dopiero początek. - Odczytałam zapiski, w trakcie czego, moje ręce niekontrolowanie zatrzęsły się. Nie wiedziałam, do czego O'Brien jest zdolny, w każdym razie mogłam potwierdzić jedną rzecz, nie był zdrowy na umyśle.

*Tristan*

Nina Nesbitt. Byliśmy w związku przez dwa miesiące, jednak nasza różnica wieku, która wynosiła siedem lat, sprawiła, że zerwaliśmy tak szybko, jak się związaliśmy. Można rzec, iż w stosunku do siebie byliśmy bardziej kochankami, niżeli chłopakiem i dziewczyną. Zerwaliśmy rozmawiając na spokojnie, zostając przyjaciółmi. Przez kolejne dwa lata utrzymywaliśmy kontakt, aż pewnego razu Nina pochwaliła się wieścią o wyjeździe na studia. Stamtąd wysyłaliśmy sobie listy, prowadziliśmy również rozmowy telefoniczne, które nie odbywały się za często, ze względu na różne strefy czasowe. Z czasem po prostu kontakt zanikał, aż znikł całkowicie, nasze drogi się rozeszły.

Dzisiejsze spotkanie sprawiło, że nasze drogi ponownie się skrzyżowały, odnawiając przyjaźń. Na całe szczęście nie musiałem niczego zatajać czy ukrywać przed nią, ponieważ wiedziała. Wiedziała o wszystkim, co się działo. Dlaczego? Ona mnie wciągnęła w to wszystko, pomijając fakt, iż odeszła wraz z znalezieniem chłopaka. Chciała dla niego najlepiej, mnie zostawiając pod skrzydłami jednych z lepszych gangów w Seattle. 

Z rozmyśleń wyrwał mnie dzwonek telefonu.

- Tristan, przyjeżdżaj szybko do magazynu! - Usłyszałem, zanim zdążyłem porządnie przyłożyć słuchawkę do ucha. Zdziwiony, odpaliłem samochód, wyjeżdżając sprzed kamienicy. 

Całą drogę zastanawiałem się, co mogło się zdarzyć. Nie możemy mieć chociaż jednego, cholernego dnia wolnego?

Wchodząc do budynku powiedziano mi rzecz, która utrudniła wykonanie naszego planu. 

Musimy go zrealizować szybciej, niż planowaliśmy.

*Rana*

Kilka dni dzielących nas od balu minęły szybko. Już jutro miał się on odbyć, więc przygotowania szły pełną parą. Sekcja dekoracyjna została zwolniona zarówno z dzisiejszych lekcji, jak i jutrzejszych. Marcel, jako iż do niej należy, załatwił nam także zwolnienie. Jednak są jakieś przywileje posiadania swojego byłego chłopaka za przyjaciela. Oczywiście, to nie to, że go wykorzystuję. Po prostu, akurat to był przypadek.

Z kim idę? Do dzisiejszego ranka nie wiedziałam, ale Styles zadzwonił, ustalając wraz ze mną wszystko. Czysto, przyjacielskie wyjście.

- Higgins! Wróć na Ziemię i podaj te pudełko! - Jedna z przewodniczących nie miała dla nas litości, lecz lepsze to, niż siedzenie na lekcjach.

- Się robi, szefowo. - Mruknęłam pod nosem, a Hope, będąca blisko mnie, to usłyszała.

- Jest dla ciebie wredna, bo podoba jej się Marcel, chociaż on patrzy i jest zainteresowany tylko tobą. - Zagadnęła.

- Nawet jeśli, to przez najbliższy czas nie mam zamiaru się z nim związywać. - Po podaniu pudełka Sally, pomogłam Shelley dmuchać balony.

- Rana? Masz jutro przed balem wolny dom? - W pewnym momencie Hope zapytała. Chwilę pomyślałam, odpowiadając.

- Nie wiem, nawet jeśli, to...?

- Może weźmiemy Tay'ę i przygotujemy się razem? - Rozejrzałam się po sali, szukając wcześniej wspomnianej dziewczyny, kiedy doszła do mnie wiadomość, iż nie chciała pomagać w organizowaniu czegoś, w czym nie będzie uczestniczyć. Aby jakoś ją zaskoczyć, namówiłyśmy wraz z czerwono - włosom Jai'a, by zaprosił dziś po szkole Tay na bal. 

Nie jestem pewna, czy ta dwójka czuje cokolwiek więcej do siebie, choć nie raz można zauważyć jak flirtują pomiędzy sobą.

- To nie taki zły pomysł. Prócz tego, tak myślę... weźmy też Rose. - Jednocześnie wyszukałyśmy ciemnobrązowych włosów, wieszających ogromny baner z powitaniem. Zanim moja przyjaciółka zdążyła zaprzeczyć, ja znajdowałam się przy Andrew.

- Cześć Rose! - Trochę za entuzjastycznie przywitałam ją.

- Em, hej? - Odwzajemniła nieśmiało uśmiech, który posłałam w jej kierunku.

- Idziesz na bal? - Zeszła z drabiny, aby lepiej się nam rozmawiało. Pokiwała głową.

- Jako jedna z organizatorek, muszę. - Jej styl bycia wesołą, udzielił się nawet mi.

- W takim razie, chcesz się z nami przygotować do niego?

- "Nami"? - Zrobiła cudzysłów w powietrzu, na znak niewiedzy.

- Ja, Hope i Taya. - Bez zastanowienia zgodziła się, ciesząc jak dziecko, które dostało lizaka.

*Luke*

Moja przed ostatnia lekcja, była dla mnie tak zwanym "okienkiem".
Zaraz po dzwonku na tę o to "lekcję" poszedłem do swojej szafki. Postanowiłem nie nosić zbędnych paru kilogramów, najwyżej zabiorę tylko potrzebne przybory do nauki, a resztę zostawię. Otwierając metalowe drzwiczki prostokąta, wypadł z niego mały liścik. Odrobinę zaskoczony podniosłem go, wpakowałem plecak do środka, sam oddalając się w stronę sali gimnastycznej. Złożony był na cztery części, tej samej wielkości, co zmusiło mnie do rozwinięcia. Czarny atrament układał się w kilka zdań, niby nie zwiastował nic złego, a jednak.

Jesteś lepszy od nich i dobrze o tym wiesz.

Możesz dołączyć do nas, to jednorazowa propozycja.

Nie zmarnuj okazji, dołącz do naszego gangu.

Jutro o północy przy magazynach

~Dylan.

Wytrzeszczyłem oczy, wciąż spoglądając na słowa. Zgiąłem kartkę, chcąc ją zniszczyć, chociaż po zastanowieniu, służyłaby za dobry dowód. Przyśpieszyłem kroku, mijając klasy, przebywając korytarze. Musiałem znaleźć się jak najszybciej w sali gimnastycznej. Popchnąłem drzwi, wchodząc do środka. Przeskanowałem wzrokiem całe pomieszczenie, w którym się znajdowałem. Zobaczyłem dwie znane mi dziewczyny, śmiejące się przy dmuchaniu balonów. Nim się obejrzałem, stałem przy ich stoliku.
- Gdzie jest Matt? - Zapytałem, przerywając ich wesołą sielankę.
- Powiedział, "skoro i tak mam zwolnienie, to wolę załatwić ważniejsze sprawy". - Wyciągnąłem telefon, modląc się, żeby Lockwood odebrał. - Coś się stało?
Rana posłała mi zmartwione spojrzenie. Kiedy jedynie usłyszałem pocztę głosową, zasiadłem obok niej.
- Nie chcę wam zawracać tym głowy, akurat ter - Telefon zaczął brzęczeć w mojej kieszeni. -Matt?
- Zerwij się z ostatniej, mamy coś ważnego do załatwienia we dwójkę. Będę po ciebie za dziesięć minut. - Rozłączył się.
- Rana? Z kim idziesz na bal? - Przygryzłem wargę w geście zdenerwowania.
- Z Marcelem, czysto przyjacielskie spotkanie. - Zarówno moje ręce, jak i ręce Hope zgięły się w pięści. - Ej, spokojnie Luke.
- Jak mamy być spokojni, skoro, do jasnej cholery idziesz z nim?! - Ledwo powstrzymywałem wybuch. Brunetka położyła swoje dłonie na moich, by choć trochę mnie uspokoić, ale ja nie zrzuciłem. - Wiesz co? Chciałem cię zaprosić. Wiem, to nie najlepszy sposób, ale nie rozumiem,  jak możesz iść z nim? Nie jest ciebie warty, nigdy nie był, skoro cię zdradził. Tyle w temacie!
Wybiegłem ze szkoły, nie patrząc za siebie. Jedyne, czego teraz chciałem, to wyładować swoją złość.

*Hope*

- Hope! Proszę cię, no! Odezwij się do mnie! - Chciałam jej wygarnąć, powiedzieć, co mi leży na sercu. Nie chcę, żeby skończyła jak w związku z Chrisem. Możliwe, iż Marcel nie wiedział, co robił, ale sam nienawidził Sashy, to po co z nią rozmawiał?

- Jesteś głupia, skoro z nim idziesz, Rana. Popełniasz ten sam błąd. W przeciwieństwie do Marcela, Luke'owi albo Mattowi zależy. Zależy na tobie. Nie jestem na ciebie zła, ale.. popatrz też na innych, nie tylko przez różowe okulary "zakochania" na Styles'a. O nic więcej nie proszę. - Przytuliłam ją. - Widzimy się później.

- Nie kocham go. Właściwie, to nie wiem, co do niego czuję. Przez najbliższy czas, jedynie czego chcę, to odpocząć. Chcę prowadzić to stare, nudne życie. - W pełni ją rozumiałam, chciałabym tego samego. 

- Wracajmy już, muszę jeszcze dzisiaj iść do lekarza. - Wsiadłyśmy do samochodu Victora, który odwiózł naszą przyjaciółkę do jej domu, a my pojechaliśmy do mojego.

*Matt*

Zajechałem pod szkołę, widząc czekającego już, Luke'a. Ledwo się zatrzymałem, a Brooks już zdążył wsiąść do samochodu. Odjechałem, zaczynając konwersację.

- O co chodzi? Jeszcze więcej problemów? - Pogrzebał chwilę w plecaku, po chwili wyciągając z niego świstek papieru.

- Masz. - Chłonąłem zdania, jedno po drugim. Były dwie opcje. Jest taki głupi, bo myślał, że Brooks mi tego nie pokaże lub tego właśnie chciał, byśmy wiedzieli oraz też poszli.

- Zjawimy się tam razem. Nie chcesz odejść, prawda? - Zgniotłem kartkę, wyrzuciłem przez okno i przyśpieszyłem.

- Nie ma mowy, obiecałem ją chronić, ogółem ci pomóc. Nigdzie się nie wybieram. - Między nami zapadła cisza. On myślał, ja także. O czym on, tego nie mam pojęcia, natomiast ja, o tym pieprzonym wyjeździe. Fałszywe dowody wraz z paszportami odbieram jutro, apartament załatwiłem dzisiejszego ranka. Bilety możemy kupić w każdej chwili, więc akurat o to się nie martwię. Jedyna rzecz, o którą się martwię to znajomi. Wielu z nich zgodziło się pomóc mi w unicestwieniu O'Brien'a, kilku odmówiło, jednak kilkanaście osób nadal nie zastanowiło się. - Idzie na bal z Marcelem.

Chłopak wyrwał mnie z rozmyśleń, przez co o mało nie padłem na zawał.

- Rana? - Dopytałem, zajeżdżając pod magazyn.

- Tak. Obraziłbyś się, gdybym ją zaprosił? - Jeszcze chwilę zostaliśmy w środku, dokańczając rozmowę.

- Dlaczego miałbym? Nie chodzę na bale. A poza tym, ja będę wszystko przygotowywał na nasze spotkanie z przyjacielem. - Zaśmiałem się, wychodząc z samochodu. 

***

Dochodziła osiemnasta, gdy Rana, Hope i Victor przekroczyli próg budynku. Przywitali się z każdym, następnie zajmując miejsca. Opowiedziałem im dokładnie, co się stało oraz wyjaśniłem, jak zamierzamy to załatwić.

- Chcesz przyśpieszyć wyjazd do jutra? Czy cię pojebało do reszty?! - Krzyknęła Rana, kiedy usłyszała moje plany.
- Jeśli mamy okazję zniszczyć Dylana, to właśnie teraz. Spakujcie się już jutro, na balu będzie do dwudziestej trzeciej. Wolę mieć pewność, że będziecie cali. - Wytłumaczyłem.
- Ile będziemy musieli tam być? - Sam nie miałem pewności. Wszystko będzie trwało. Co im odpowiedzieć?
- Nie mam pojęcia. Wrócicie, kiedy po was przyjedziemy z Tristanem. - Widziałem po Ranie, że nie chciała jechać. Nie była pewna tego, czy chce opuścić miasto. Nie wiedziała, nastąpiło to zbyt szybko.

*Rana*

Kolejnego dnia, nie chciałam zbyto iść do szkoły. Miałam dość wszystkiego. Z samego rana, zadzwoniłam do Hope i Tay'i. Powiedziałam dziewczynom, by przyszły po szkole do mnie wraz z Jannet oraz Rose. 

Nie całą minutę, po rozmowie z przyjaciółkami, wybrałam kontakt Marcela, wystukując kilka zdań.

Wysłać mu SMS'a, czy zadzwonić? Z jednej z strony lepiej zadzwonić, a z drugiej..

Czemu jestem taka niezdecydowana? Bez namysłu wcisnęłam zieloną słuchawkę, przyłożyłam telefon do ucha, czekając, aż chłopak odbierze.

- Rana, mam zaraz trening, to nie może poczeka.. - Nie zdążył dokończyć, bo mu przerwałam.

- Zgadzam się. Pójdę z tobą na ten bal, Luke. - Przez chwilę, po drugiej stronie panowała cisza.

- Cieszę się. Nawet bardzo, będę o siódmej. - Czy się cieszyłam? Najwyraźniej tak, ponieważ uśmiech mnie nie opuszczał. 

Teraz kolejna sprawa do załatwienia.

Wyjazd.

Póki mama jest jeszcze w domu, porozmawiam z nią o tym. 

***

- Powtórz, jeszcze raz. Że gdzie wyjazd? - Mama niezbyt się ucieszyła, niestety nie mam wyboru.

- Ja, Hope i Victor jedziemy, raczej lecimy do Miami na kilka dni. Nasza koleżanka zaprosiła nas. Nie bój się, wrócimy przed świętami. - No tak, święta za niecały tydzień, my wyjeżdżamy.

- Kiedy? - Patrzyła tępo w podłogę. Była zawiedziona moim zachowaniem, zawsze ją uprzedzałam.

- Dzisiaj, po balu. - Westchnęła. 

- Okej, jedź. Wracaj szybko. - Pożegnała się ze mną, bo nie będzie miała mnie okazji już zobaczyć. W takich właśnie momentach, uświadamiałam sobie, jak ważna dla mnie jest. Kochałam ją, nie wiem, co bym bez niej zrobiła. Nie raz pomagała mi, radziła, po prostu przy mnie była. 

- Kocham cię! - Zawołałam za nią, gdy wychodziła do pracy.

Następne kilka godzin spędziłam na pakowaniu się. Jedna torba całkowicie mi starczy, ponieważ za dużo rzeczy mi nie jest potrzebnych. Plecak wzięłam za bagaż podręczny, do którego spakuję mniejsze pierdoły. Po tym całym balu, będę miała pół godziny, żeby się przebrać, zabrać rzeczy i być gotową na przyjazd.

Nim się obejrzałam, zabrzmiał dzwonek do drzwi, oznajmiający przybycie dziewczyn. 

Na samym początku zajęłyśmy się Tayą. Poprawie rzecz ujmując.. to ona zajęła się samą sobą. Po zrobieniu makijażu, ułożeniu sobie włosów i ubraniu się, wyglądała pięknie. To samo mogę powiedzieć o Hope, Rose oraz Jannet. 

Ja w porównaniu do reszty, wyglądałam zwyczajnie. Czarno - biała sukienka, buty, marynarka i kilka dodatków. Trochę makijażu, według mnie był zbędny, fryzurą natomiast był zwykły "kłos".

Rose jest nieśmiała, bardzo. Trzeba ją bardziej poznać, co w pewnym sensie udało się dziś nam.

Wyrobiłyśmy się w ostatniej chwili. Jako pierwszą odebrał Rose, Marcel, który zdziwiony był moim widokiem. To znaczy, tak mi się wydawało.

Kolejna osoba, która nas opuściła to Jannet. Przyjechał po nią jakiś chłopak ze szkoły, niestety nie znałyśmy go. 

Jakieś dziesięć minut później przyjechał ostatni już samochód. Wysiadły z niego cztery osoby; Matt, Jai, Luke, Victor. Tego ostatniego nie raz widziałam w garniturze, ale bliźniacy? Wow. 

Każdy z każdym się przywitał, kiedy Matt poprosił mnie na osobności, dokładniej; do mojego pokoju.

- Masz. - Wręczył mi nowy telefon, nie odpakowany, jeszcze w pudełku. - Korzystajcie z niego, gdy już tam będziecie.

- Matt? Co będzie z resztą? Z naszymi przyjaciółmi, rodziną? - Odebrałam od niego pudełko, chowając je do torby podróżnej.

- Posłuchaj mnie. Dzisiejszej nocy chcemy tylko go złapać. Od jutra zaczynają się zjeżdżać moi znajomi, którzy mi pomogą. Między innymi właśnie, będą pilnować naszych rodzin i reszty. Nie martwcie się o to. - Przytulił mnie dosyć mocno. - A teraz zbierajmy się, nie chcesz chyba się spóźnić na tą imprezę? 

Uwielbiałam jego śmiech. Nie śmiał się często, częściej uśmiechał, ale słysząc go, nieważne jaki twój dzień był zły, stawał się radosny.

***

Bawiliśmy się naprawdę super. Minęła już dwudziesta druga, wytańczyłam się za wszystkie czasy. Nie było osób, z którymi nie tańczyłam, no chyba, że ze znajomymi Sashy. Zaskoczyłam samą siebie, bo zgodziłam się także na taniec z Chrisem, co jest u mnie nowością. 

Po tych wszystkich szybkich utworach, nadszedł czas na wolną piosenkę. Dołączyłam do odpoczywającej przy stoliku Hopey. Nie mogła się przemęczać, więc co jakiś czas robiła sobie przerwę. DJ włączył piosenkę Ed'a Sheeran'a - Kiss Me.

*Włącz piosenkę*

- Mogę prosić do tańca? - Luke przerwał naszą rozmowę. Z chęcią chwyciłam jego rękę, a ten zaprowadził nas na parkiet.
Położyłam jedną rękę na jego ramieniu, drugą chwyciłam jego rękę. Kołysaliśmy się powoli, delikatnie w rytmie głosu Ed'a.

- Dlaczego zdecydowałaś się pójść ze mną? - Wyszeptał.

- Chciałam rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu. Gdybym poszła z Marcelem, nigdy bym nie zakończyła tego. To coś ciągałoby się za mną, przynosząc cierpienie, czyż nie? - Odpowiedziałam. 

- Miałem podobnie. Kiedyś pewna dziewczyna omotała mnie sobie wokół palca, później zdradzała, ja wybaczałem i wracałem. Musimy powiedzieć w końcu "stop". - Przeniosłam ręce na jego szyję, uważnie go słuchając.

- Rozumiem. To samo jest z tym wyjazdem. Nie chcę wyjeżdżać, za bardzo będę tęsknić. Za Tayą, Jannet, Jai'em, Skipem, Jamesem, Mattem, Tristanem, Tobą.. - Wtuliłam się w jego zagłębienie.

- Minie szybko, to tylko parę dni. Dla waszego bezpieczeństwa. - Kontynuował.

- A wy? Co z waszym bezpieczeństwem? - Odsunęłam się delikatnie, by móc spojrzeć w jego oczy.

- Rana, my nie jesteśmy amatorami tylko zawodowcami. - Wróciliśmy do stolika, po skończeniu piosenki, a ja nadal myślałam. Kiedyś musi być ten pierwszy raz, by popełnić błąd. - Zbierajmy się już, będziecie mieli więcej czasu, na cokolwiek tam chcecie.

Pominę czas, kiedy przebierałam się, ponieważ nie sądzę, że opisanie tego jest potrzebne. 

Tak czy siak, spakowana, przebrana i gotowa do drogi, czekałam przed domem z torbą u boku na przyjaciół. Paliłam spokojnie papierosa, zastanawiając się, czy aby na pewno, mam wszystko. Raczej tak, podpowiadał mi rozum. 

Czarny mini van podjechał, ja zgasiłam niedopałek, zabrałam bagaż, usiadłam z tyłu obok przyjaciółki.

***

- Co jest do cholery? - Zapytałam samą siebie, gdy prostopadle do naszego samochodu, stały dwa inne. Matt zatrzymał pojazd, wysiadając z niego, lecz zostawiając na "chodzie".

Po małej chwili dopiero uświadomiłam sobie, kto tam stał.

Dylan.

***

Dzień dobry! Tak dzień, bo... piszę to o czwartej nad ranem...

Co o rozdziale? Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam. Rozdziału nie było prawie MIESIĄC, co mnie załamało..

Niestety. Każdego dnia zabierałam się do pisania, ale napisałam dwa zdania, przeczytałam je kilkukrotnie i skasowałam, bo stwierdziłam, że to się nie nadaje. Chyba się wypalam. 

Mam nadzieję, że dam radę dokończyć to FF. Jeszcze tylko 13 rozdziałów + epilog, dwutygodniowa przerwa i kolejna część lub nowe FF! :)

Ogółem uważam, że ten rozdział jest... nijaki. Trochę #RattMoment <Rana+Matt> oraz troszkę #LanaMoment <Luke+Rana>

Kto z was shippuje kogo? :)

A teraz pytankaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

- Jak oceniasz rozdział?

- Ulubiony cytat?

- Ulubiona scena?

- Scena urocza/smutna/zabawna/dziwna?

- I tak jak wyżej, kogo Shippujesz? :>

CZYTASZ = KOMENTUJESZ.

10 KOMENTARZY LUB ZBLIŻONA

LICZBA = KOLEJNY ROZDZIAŁ

DZIĘKUJĘ.